นิทานธรรมะ เล่าให้ลูกฟังก่อนนอน : ความโลภ ความอิจฉา สอนลูกให้รู้จักพอดี

วันนี้ theAsianparent Thailand ขอนำ นิทานธรรมะ ดี ๆ มาเล่าให้ลูกฟังก่อนนอน ครั้งนี้เป็นเรื่องของ ความโลภ ความอิจฉา ริษยาที่มนุษย์หลาย ๆ คนมี มาสอนลูกให้รู้จักแบ่งปัน ช่วยเหลือ ทิ้งนิสัยโลภมากขี้อิจฉากันดีกว่าค่ะ

ความโลภของแม่เสือ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสองแม่ลูกเสืออยู่คู่หนึ่ง แม่เสือลูกเสือทั้งสองกำลังมองหาล่าเหยื่อเพื่อนำมาเป็นอาหารเย็นของวันนี้ พร้อมทั้งแม่เสือยังสอนวิชาล่าเหยื่อให้กับลูกเสืออีกด้วย สัตว์แรกที่แม่เสือสอนให้ลูกเสือจับคือนก แต่แล้วลูกเสือก็ทำพลาดไปไม่สามารถจับนกได้ เพราะยังไม่มีความชำนาญมากพอ แม่เสือจึงบอกลูกเสือว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจะไปสัตว์ตัวอื่นล่ากันใหม่

ไม่นานสองแม่ลูกก็ได้เจอกับกระต่ายตัวเล็ก 2 ตัว ลูกเสือจับกระต่ายไว้ได้ 1 ตัว แม่เสือเห็นเช่นนั้นก็คิดว่าลูกเสือเริ่มเก่งมากขึ้นแล้ว ทันใดนั้นแม่เสือก็มองเห็นกวางที่ตัวใหญ่กว่า แม่เสือจึงบอกกับลูกเสือด้วยความโลภว่าเราไปกินเนื้อกลางกันดีกว่าลูก ทั้งตัวใหญ่และเนื้อเยอะกว่า ลูกเสือจึงปล่อยเจ้ากระต่ายไป

แต่แล้วสองแม่ลูกก็ไม่สามารถจับกวางได้ แม่เสือจึงบอกให้ลูกเสือกลับไปกินกระต่ายที่จับได้ก่อนหน้าที  เมื่อทั้งสองตัวกลับมาก็ไม่พบกับกระต่ายแล้ว ทำให้มื้อเย็นของสองแม่ลูกไม่มีอะไรกิน ลูกเสือได้เอ่ยกับแม่เสือว่า หากเรากินกระต่ายตั้งแต่แรก เราคงไม่ต้องอดเช่นนี้ หากไม่มีโลภมาก เราก็คงได้นั่งกระต่ายด้วยกันแล้ว เมื่อแม่เสือได้ยินเช่นก็สำนึกได้และนั่งเงียบไม่พูดจาอะไร

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : จงใช้ชีวิตความเป็นอยู่ตามสภาพตนเอง

ห่านกับไข่ทองคำ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ชายผู้หนึ่งมีห่านที่สามารถออกไข่เป็นทองคำให้เขาได้ วันละฟองทุก ๆ วัน เขานำไข่ทองคำนั้นไปขายจนมีฐานะดีขึ้นเป็นเศรษฐี แต่เขานั้นอยากมีทรัพย์สินเงินทองมากกว่าที่มีอยู่เพิ่มขึ้นไปอีก จึงทำให้เขาเกิดความโลภ เขาจึงกล่าวกับตนเองว่า “ในท้องของห่านนั้นจะต้องมีทองคำมากมายแน่นอน” เมื่อเขาคิดเช่นนั้นแล้ว เค้าจึงผ่าท้องของห่านเพราะหวังว่าจะมีทองคำมากมายอยู่ในนั้น แต่แล้วเขาก็พบกับความผิดหวังเพราะในท้องห่านนั้นไม่มีทองคำแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เจ้าห่านที่สามารถออกไข่ให้เขาได้ก็ตายลงไปเสียแล้ วจึงทำให้เขาไม่มีห่านที่ออกไข่ทองคำให้เขาได้อีก

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : โลภมากลาภหาย

คนโลภกับคนขี้อิจฉา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายอยู่ 2 คน คือชายผู้มีความอิจฉาริษยาผู้อื่นและชายผู้มีความโลภ วันหนึ่ง ชายทั้งสองได้เดินทางไปขอพรกับเทพเจ้า โดยเทพเจ้าเมื่อทราบถึงการมาของชายทั้งสอง เขาก็ได้ทราบถึงนิสับของชายทั้งสอง และต้องการที่จะสั่งสอนให้ชายทั้งสองได้รับรู้ถึงสิ่งที่ตัวเองเป็น เทพเจ้าจึงได้บอกกับชายทั้งสองว่า ข้าจะให้พรกับคนที่ขอพรเป็นคนที่สองเป็นสองเท่าของคนแรก

เมื่อชายโลภมากได้ยินเช่นนั้นก็บอกให้ชายขี้อิจฉาขอพรก่อน เพราะเขาหวังว่าจะได้สมบัติเป็น 2 เท่าของชายขี้อิจฉา แต่ชายขี้อิจฉาก็ลังเลว่าจะขออะไร เพราะไม่อยากจะให้ชายโลภได้ดีไปกว่าตน ทันใดนั้นเองชายขี้อิจฉาก็กล่าวว่าคิดออกแล้วว่าจะขออะไร ชายขี้อิจฉาจึงบอกกับเทพเจ้าว่า ข้าขอให้ข้าตาบอด 1 ข้าง ทันใดนั้นเปงชายขี้อิจฉาก็ตาบอดสมดังคำปรารถนา ซ้ำร้ายชายโลภมากก็ได้ตาบอด 2 ข้าง เนื่องจากกฎข้อแรกที่เทพเจ้าได้เอ่ยไว้ตั้งแต่แรก

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความโลภและความริษยาไม่ได้เป็นผลดีแก่ตัวใครเลย

เเม่ตุ่นกับลูกตุ่น

เเม่ตุ่นตัวหนึ่งเพิ่งคลอดลูกตุ่นตัวน้อย ๆ น่ารักออกมา เเต่ลูกตุ่นนั้นยังไม่ทันจะลืมตาได้ก็เริ่มโอ้อวดว่า “เเม่จ๊ะ เเม่จ๋า ลูกมองเห็นเเล้วล่ะ เห็นชัดเลยจ้ะ” เเม่ตุ่นประหลาดใจนักจึงทดสอบด้วยการเอากำยานก้อนหนึ่งมาวางต่อหน้าเเล้วถามว่า “เเล้วนี่ละจ๊ะ ลูกมองเห็นไหม บอกเเม่ซิว่าคืออะไร” ลูกตุ่นมองไม่เห็นก็ตอบมั่ว ๆ ว่า “ก้อนหินไงละจ๊ะเเม่” เเม่ตุ่นเห็นเช่นนั้นพลางตำหนิลูกว่า “ลูกจ๋า ตาของลูกยังมองไม่เห็น จมูกก็ยังไม่ได้กลิ่นอีกด้วย”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : การชอบโอ้อวดเกินจริง จะทำให้ผู้อื่นเห็นข้อบกพร่องในด้านอื่น ๆ ของเราเพิ่มขึ้น

นิทานธรรมะ ความโลภ

ชายตัดฟืนคนหนึ่งเข้าไปตัดฟืนในป่า เขาบังเอิญทำขวานตกลงไปในสระน้ำ “โธ่.. ฉันจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น” ชายตัดฟืนคร่ำครวญอยู่ริมสระน้ำนั้น เพราะเขาไม่มีเครื่องมือทำมาหากินอีกต่อไปแล้ว

เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ ๆ อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น แล้วเอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดฟืน “โอ้..ท่าน..นี่มันขวานทอง ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก” ชายตัดฟืนไม่ยอมรับ เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง

“นี่ก็ไม่ใช่ขวานของข้าขอรับ..เพราะขวานของข้าเป็นขวานเหล็กธรรมดาท่าน ไม่ใช่ขวานเงิน” “เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์” เทพารักษ์พูด “คนอย่างเจ้าหายาก เช่นนั้นแล้ว ข้าอยากจะมอบขวานทองกับขวานเงินให้กับเจ้าเป็นรางวัลก็แล้วกัน” เมื่อกล่าวเสร็จแล้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป

คนตัดฟืน นำขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ้าน พบใครก็อวดให้ชมและเล่าว่าได้มาอย่างไร “เทวดาท่านดีใจมากเลย ข้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านก็มางมขวานให้ แล้วก็ให้ขวานทองขวานเงินแก่ข้าอีกด้วย”

เพื่อนบ้านคนหนึ่ง อยากได้บ้าง จึงเข้าไปในป่า ทำทีหาฟืน แล้วก็โยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ “ฮือ..ฮือ..ฮือ.. คราวนี้ข้าหมดทางหากินแน่ ๆ” เทพารักษ์มางมขวานให้เช่นเคย “เอ้า ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ? ” “ใช่ ใช่แล้วท่าน ของข้าเอง” ชายโลภมากพูดอย่างยินดี “เจ้าคนโกงไม่น่าคบ ” พูดแล้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพื่อนบ้านคนนั้นก็ไม่ได้รับขวานที่ตกลงไปในสระคืนอีกด้วย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : โลภมากลาภหาย

Source : 1

บทความอื่น ๆ ที่น่าสนใจ

แนะนำ นิทานเด็ก นิทานสำหรับเด็ก มีประโยชน์ เสริมสร้างจินตนาการ

นิทานธรรมะ เล่าให้ลูกฟังก่อนนอน : ความเมตตา สอนลูกด้วยนิทาน

ข้อดีของการอ่านนิทานก่อนนอน ให้ลูกฟัง ว่ากันว่ามันคือกิจกรรมที่ทรงพลังที่สุด