นิทานธรรมะ เล่าให้ลูกฟังก่อนนอน : ความขี้เกียจ สอนลูกให้เป็นคนขยัน

วันนี้ theAsianparent Thailand ขอนำ นิทานธรรมะ เล่าให้ลูกฟังก่อนนอนเรื่อง ความขี้เกียจ สอนลูกให้เป็นคนขยันมาฝากเหล่าคุณพ่อคุณแม่และคุณผู้ปกครองทั้งหลาย เพื่อนำไปเล่าให้เด็ก ๆ ฟังก่อนนอนกันค่ะ

ชายขี้เกียจ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายคนหนึ่งมีนิสัยเป็นคนเกียจคร้านมาก แม้ว่าจะมีสิ่งดี ๆ ที่มาอยู่ตรงหน้าของเขา ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแต่ เขาก็ขี้เกียจแม้จะกระทั่งเอื้อมมือไปหยิบมันขั้นมา อยู่มาวันหนึ่งเทพเจ้าอยากทดสอบดูว่าชายคนนี้จะเกียจคร้านมากถึงเพียงใด ท่านจึงนำ “ความโชคดี” ใส่ไว้ในกะละมังใบหนึ่งแล้ววางไว้ตรงหน้าเขา เพื่อทดสอบว่าเขาจะหยิบมันขึ้นมาหรือไม่

ปรากฏว่าเขาไม่มีแม้แต่ความสนใจแก่ความโชคดีนั้นเลยแม้แต่น้อย แถมยังเหยียบลงไปในกะละมังจนความโชคดีกระเด็นหายไปอีก เทพเจ้าเห็นความขี้เกียจของชายคนนี้จึงได้แต่พูดว่า “ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็เป็นคนโชคร้ายตลอดไปแล้วกัน”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความขี้เกียจไม่เคยนำพาสิ่งที่ดีมาให้

กบผู้เกียจคร้าน

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความขี้เกียจนำพาแต่หายนะมาให้

มดงานกับจั๊กจั่น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีจั๊กจั่นเจ้าสำราญตัวหนึ่งมีนิสัยเกียจคร้าน ชอบความสะดวกสบาย ตลอดช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา มดพากันหาอาหารไปเก็บสะสมไว้ในรัง แต่เจ้าจั๊กจั่นมัวแต่ร้องรำทำเพลง สนุกสนานไปวัน ๆ

ครั้นถึงฤดูหนาวหิมะตกหนัก มดเก็บตัวอยู่กับเมล็ดพืชที่มันได้หาเก็บเตรียมพร้อมไว้ ส่วนจั๊กจั่นนั้นไม่สามารถหาอาหารกินได้ อดอาหารอยู่หลายวัน จนในที่สุด ต้องซมซานด้วยความหิวโหยมาเคาะประตูรังของมดที่เคยรู้จักกัน “ได้โปรดเถิด ข้าขาดอาหารมาตั้งหลายวัน ขออาหารให้ข้ากินประทังความหิวหน่อยได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าเมื่อพ้นฤดูฝนนี้ไปแล้ว ข้าสัญญาว่าจะหามาใช้คืนให้เป็นเท่าตัว” เจ้าจั๊กจั่นพยายามวิงวอน

มดถึงถามขึ้นมาว่า “แล้วในฤดูร้อนมีอาหารอุดมสมบูรณ์ ใคร ๆ เขาพากันทำมาหากินตัวเป็นเกลียว เจ้าไปทำอะไรมาจึงไม่หาอาหารมาเก็บไว้เล่า” จั๊กจั่นตอบว่า “เพราะว่าข้าไม่มีเวลา ข้ายุ่งอยู่กับการร้องเพลงตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เมื่อตอนที่เจ้าและเพื่อน ๆ ขนอาหารผ่านมา ก็ได้ยินมิใช่หรือ ครั้นพอถึงฤดูฝน ก็ไม่มีอาหารเหลือให้เก็บไว้เลย”

ฝ่ายมดได้ยินดังนั้นก็หัวเราะกับตอบของจั๊กจั่น พลางเก็บเม็ดข้าวกองพูนของตนไว้ในห้องใต้ดิน แล้วเอ่ยเย้ยจั๊กจั่นว่า “ในเมื่อฤดูร้อนเจ้าเอาแต่ร้องเพลงไปวัน ๆ เมื่อถึงฤดูฝนทำไมเจ้าไม่เอาเวลาไปเต้นรำเหมือนเช่นเคย” กล่าวจบมดก็ปิดประตูทันที

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ผู้ขยันย่อมไม่ประมาท…เตรียมพร้อมสำหรับอนาคต…ย่อมไม่อดอยาก คนเกียจคร้านและประมาทมักปล่อยเวลาไปกับความต้องการที่โง่เขลาของตน

ควายกับไก่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าควายอยู่ตัวหนึ่ง มันถูกมนุษย์ใช้งานไถนาอย่างหนักหน่วง ทุก ๆ วันมันมักจะเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรงอยู่เสมอ ในขณะที่เจ้าไก่ตัวหนึ่งวัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากกินและนอนไปวัน ๆ ทุก ๆ ครั้งที่เจ้าควายเดินผ่าน ไก่ตัวนี้จะพูดเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าเจ้าควายที่เกิดมาเป็นสัตว์ที่ต้องถูกใช้งานอยู่เสมอ

เจ้าควายรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก ๆ เพราะตัวเองจะต้องทำงานไถนาทุกวันตั้งแต่เช้าจนค่ำ อาหารก็ได้กินแต่หญ้าแห้ง ๆ ที่ต้องเดินหากินเอง ตัดไปที่เจ้าไก่ มีมนุษย์โยนข้าวเปลือกให้กินทุกวันจนตัวอ้วนสมบูรณ์ ในขณะที่เจ้าควายนั้นผอมลงไปทุก ๆ วัน

อยู่มาวันหนึ่งมนุษย์เห็นว่าเจ้าไก่ตัวอ้วนสมบูรณ์พอดี ก็ได้บอกกับเจ้าไก่ว่า ไม่เสียแรงที่ข้าเลี้ยงเจ้าอย่างดี ถึงเวลาที่ข้าต้องเอาไปขายเสียแล้ว เจ้าไก่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะถูกนำไปขายและฆ่าทิ้งเป็นอาหารในที่สุด

เจ้าควายได้ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นก็เกิดความสงสัยว่าทำไมกันมนุษย์ถึงนำเจ้าไก่ไปขาย มนุษย์ได้ให้เหตุผลว่า เจ้าไก่ตัวนี้ขี้เกียจนัก วัน ๆ ไม่ได้ทำอะไร นอกจากกินกับนอน ไข่ก็ไม่ยอมออกให้ข้ากิน ไก่ตัวอื่น ๆ นั้นยังออกไข่ได้เยอะกว่าอีก ข้าจะเลี้ยงไว้ทำไมให้เปลืองข้าวเปลือก ผิดกับเจ้าที่ทำงานทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็น เจ้ามีค่าสำหรับข้ามาก ขอให้เจ้าอยู่กับข้าไปนาน ๆ ละ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความขี้เกียจไม่เคยส่งผลดีแก่ใคร