ถึง แม่ที่รัก
ผมจำวันแรกที่ผมเห็นแม่ได้ดี มันไม่ใช่ด้วยสายตาหรอก เพราะผมยังมองเห็นแม่ไม่ชัด แต่มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยู่ในท้องแม่ และแม่พูดว่า “แม่รักหนูนะลูก” เป็นครั้งแรก นั่นคือสิ่งที่ผมมองเห็นแม่เป็นครั้งแรกต่างหาก
ผมรู้ว่าแม่เป็นอย่างไร เพราะเสียงของแม่ที่เปล่งออกมามันวาดภาพแม่ให้เกิดขึ้นในหัวใจผมได้อย่างดี
ตอนนี้ผมอายุ 3 ขวบแล้ว ผมเป็นเด็กชายตัวโตแล้วครับแม่ เหมือนที่แม่บอกผมอยู่เสมอ แต่บางครั้งผมก็แอบเห็นได้ ว่าแม่เหนื่อย และแม่ดูเศร้า ผมเป็นห่วงแม่นะครับ ผมรู้สึกกังวลที่ผมทำให้แม่เป็นแบบนั้น
แม่ครับ ผมขอบอกแม่นะครับ ถึงเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำตัวแบบนั้นลงไปในบางครั้ง
แม่จำวันที่เราไปห้างสรรพสินค้ากันได้ไหมครับ ที่ผมร้องจะเอาลูกบอลสีเหลืองลายหน้ายิ้มๆนั่น
แม่อาจจะคิดว่าการร้องไห้ของผมมันเกินกว่าจะบรรยาย ผมเห็นแม่อายคนที่ผมลงไปนอนร้องไห้กับพื้นแบบนั้น แต่แม่ครับ ผมแค่อยากจะบอกแม่ว่า ผมอยากได้มันมาก ผมไม่รู้จะหาคำไหนมาบอกแม่ในตอนนั้น ผมจึงแสดงออกไปแบบนั้น หวังว่าแม่จะรู้ว่าผมอยากได้ลูกบอลสีเหลืองนั้นมาก อีกอย่างผมก็ยังนับเลขไม่เก่ง ผมไม่เข้าใจที่แม่บอกผมว่า ผมมีตั้ง 3 อันแล้วที่บ้าน แต่ผมอยากได้ลูกบอลที่มีลายหน้ายิ้มๆนั่นมากกว่าครับแม่
และผมก็ยังร้องไห้อย่างมาก ตอนที่แม่ทิ้งผมไว้ที่บ้านป้ามายาวันก่อน ผมรู้ครับว่าแม่ไม่มีความสุขที่เห็นผมร้องไห้ แต่แม่ครับ ถึงแม้ผมจะรู้จักป้ามายาตั้งแต่ผมอายุได้ 1 เดือน แต่ป้ามายา ก็ไม่เหมือนแม่ ผมเศร้ามากเวลาที่แม่ทิ้งผมไป มันเหมือนตอนที่แม่เอาผมไปส่งเนอสเซอรี่และผมร้องไห้ (ถึงแม้ผมจะชอบที่นั่นก็ตาม)
ผมไม่ได้อยากร้องไห้ ผมไม่อยากให้แม่โกรธ แต่ผมแค่รู้สึกเสียใจที่แม่ทิ้งผมไว้ ผมไม่สามารถทนได้ ถ้าแม่ต้องห่างไปไหน แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมก็แก้ไม่ได้ มันอาจเป็นเพราะผมรักแม่มาก
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมผมชอบระดมหอมแม่ กอดแม่อยู่เสมอ ถึงแม้แม่จะบอกให้ พอ พอ ก็ตาม และก็เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงชอบดึงแม่มากอดเวลานอนอยู่บนเตียง เพราะผิวแม่ช่างนุ่มเหลือเกิน มันทำให้ผมรู้ว่าแม่อยู่ใกล้ๆ ผมหวังว่าแม่คงจะเข้าใจนะครับแม่
ตอนนี้ผมอยากจะบอกแม่อีกว่า ที่ผมเอาปากกาสีแดงไปขีดผ้าปูโต๊ะของแม่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แม่ร้องไห้ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นผ้าของคุณยายที่ตอนนี้เป็นดาวอยู่บนท้องฟ้าไปแล้ว มันเป็นเพราะผ้าปูโต๊ะมันขาวมาก ผมคิดว่ามันเป็นกระดาษ และนิ้วมือของผมมันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะผมชอบสีและชอบวาดขีดเขียน ผมมีเรื่องเซอร์ไพรส์เพื่อขอโทษแม่ ผมวาดรูปหัวใจกับรูปดอกไม้ไว้บนกระโปรงแม่แทน แม่ต้องดีใจมากๆที่ได้เห็นมันแน่นอนครับ เย้ๆ!
แม่ครับผมคิดว่าเมื่อผมโตขึ้น ผมอาจจะรู้ว่าผมต้องไม่ร้องไห้เมื่อผมอยากได้อะไร หรือรู้ว่าจะต้องไม่วาดขีดเขียนลงบนสิ่งของที่แม่ชอบ หรือผมอาจจะชี้ไปที่น้องแทน เมื่อแม่ถามว่าใครเอาลูกโป่งใส่ไปในชักโครก ถึงแม้จะมีหลักฐานอยู่ในมือผม
แต่ตอนนี้แม่ต้องรักผมนะครับ รักให้มากกว่าที่ผมรักเพราะ ผมรักแม่ 20 ล้าน 100 ครั้งแล้ว เหมือนที่ผมบอกแม่อยู่เสมอไงครับ
จาก ลูกชายตัวเล็กของแม่....
เราหวังว่าคุณแม่ทุกคนจะชอบจดหมายนี้ และหวังว่าจดหมายนี้ช่วยสะท้อนความน่ารักน่าเอ็นดูของลูกๆที่อยู่ในวัยเดียวกันให้คุณแม่รับรู้ได้เป็นอย่างดีค่ะ
ที่มาจาก sg.theasianparent.com
บทความอื่นๆที่น่าสนใจ
คลิปนี้น่ารัก หนูน้อยหายงอน กลับมาแฮปปี้ ด้วยเสียงรองเท้าปี๊บๆ
สุดซึ้ง! ของขวัญที่ลูกอยากได้ที่สุดสำหรับคริสต์มาสนี้