ขอบคุณลูก ที่ทำให้แม่ได้พบกับ "รักแท้ที่ยิ่งใหญ่"

ความหมายลึกล้ำของคำว่า “แม่”

ความหมายโดยทั่วไปตามความเข้าใจพื้นฐาน คำว่า “แม่” หรือ “มารดา” เป็นคำที่เรียกผู้ให้กำเนิด ส่วนความหมายตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานก็ได้กำหนดคำนิยามว่า แม่ หมายถึง “หญิงในฐานะผู้ให้กำเนิดแก่ลูก หรือคำที่ลูกเรียกหญิงผู้ให้กำเนิดตน” แต่ความหมายทางใจของลูกแล้ว คำว่า แม่ ยังมีความลึกซึ้งมากกว่านั้น เพราะแม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่ก็สามารถทำให้รู้สึกได้ทุกครั้งว่าแม่เป็นบุคคลที่มีความสำคัญอย่างยิ่งทั้งต่อตัวลูกและคนในครอบครัว เป็นผู้มีพระคุณสูงสุดของลูกในฐานะผู้ให้กำเนิด เลี้ยงดูลูกน้อยตั้งแต่ยังไม่สามาถช่วยเหลือตัวเองได้ จนแม้ลูกจะเติบโตขึ้น สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในเรื่องพื้นฐานของชีวิตแล้ว แต่คนเป็นแม่ก็ยังคงจะเต็มใจที่จะดูแลสิ่งต่างๆ ให้กับลูกด้วยความรักและความห่วงใยแบบที่ไม่มีกำหนดวันจบภารกิจ เพราะด้วยพลังความรักอมตะจากธรรมชาติที่มอบความเป็นแม่มาให้นี้…จะไม่มีวันหมดไป…แม้ตราบลมหายใจสุดท้าย 

เสียงเรียกจากความผูกพัน

เคยสังเกตหรือไม่ว่าคำว่า “แม่” ของแต่ละชาติแต่ละภาษาถึงแม้จะมีคำเรียกที่แตกต่างกันไปอย่างเช่นในภาษาอังกฤษก็จะเรียกแม่ว่า  มาเธอร์ (Mother) หรือเรียกสั้นๆ ว่า มัม (Mom) ส่วนในภาษาเยอรมันใช้คำว่า มุสเธอร์ (Mutter) หรือ มาม้า(Mama) คนฝรั่งเศสจะเรียกแม่ว่า “มามอง” (Maman) คนจีนแต้จิ๋วใช้คำเรียกแม่ว่า “อาม่า” ส่วนในภาษาจีนกลางจะออกเสียงว่า “มาหมะ” คนเกาหลีออกเสียงเรียกแม่ว่า “ออมม่า” หรือแม่แต่ในภาษาทางธรรมก็ยังออกเสียงเรียกแม่ด้วยคำที่คล้ายๆ กัน ภาษาสันสกฤตจะใช้คำว่า “มารฺตา” ส่วนภาษาบาลีจะออกเสียงว่า “มาตา” ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนมีความแตกต่างกันตามเชื้อชาติ วัฒนธรรมและภาษา แต่สิ่งหนึ่งที่มีความเหมือนกันก็คือส่วนใหญ่แล้วจะออกเสียง “ม” คล้ายๆ กัน ซึ่งเป็นผลมาจากการออกเสียงแรกตามธรรมชาติของมนุษย์ เพราะคำแรกที่คนเราจะออกเสียงได้เมื่อครั้งเริ่มเป็นเด็กทารกก็คือคำว่า “มามา” ซึ่งจากการศึกษาของนักศึกษาศาสตร์ได้พบว่าคำนี้เป็นคำที่เปล่งเสียงได้ง่ายที่สุดสำหรับทารก ซึ่งตามธรรมชาติของเด็กทารกในช่วงเดือนแรกจะสามารถเปล่งเสียงที่ฟังดูคล้ายการพูดคุยได้ และเสียงที่ทำง่ายที่สุดในขณะปิดปากก็คือเสียง “อืม”  และทารกจะออกเสียง “มามา” เป็นเสียงแรกเมื่อเปิดปากออกในจังหวะต่อเนื่องกัน เพื่อเป็นการร้องขออาหารและความอบอุ่นคลายกังวล จึงอาจกล่าวได้ว่าคำเรียกแม่ของมนุษย์เรา ไม่ได้เป็นเพียงคำที่ใช้เรียกผู้หญิงที่ให้กำเนิดเราเท่านั้น แต่เป็นคำที่มาจากสำนึกในจิตใจที่สะท้อนให้เห็นถึงความผูกพันทางสายเลือด เป็นความรักอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นมาจากธรรมชาติโดยปราศจากเงื่อนไขอีกด้วย

รักของแม่กำหนดขอบเขตไม่ได้

“…จะเอาโลกมาทำปากกา แล้วเอานภามาแทนกระดาษ เอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด ประกาศพระคุณไม่พอ…” ส่วนหนึ่งจากเนื้องเพลง “ใครหนอ” ผลงานการประพันธ์ของอาจารย์สุรพล โทณะวณิก หนึ่งในบทเพลงที่ถูกนำมาร้องเพื่อสะท้อนภาพความรักจากแม่มาหลายยุคหลายสมัยจนคุ้นชิน และเมื่อดูจากเนื้อเพลงจะเห็นได้ว่าผู้แต่งกำลังสื่อให้เห็นถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูกนั้นมากมายมหาศาล จนไม่อาจบรรยายได้ ถึงจะใช้ปากกาที่มีขนาดใหญ่เท่าโลกใบนี้เขียนลงบนกระดาษที่กว้างเท่าแผ่นฟ้าด้วยน้ำหมึกที่มีปริมาณมากเท่าน้ำในมหาสมุทรทั้งหมด…ก็ไม่อาจเขียนบรรยายความรักอันบริสุทธิ์ของแม่ที่มอบให้กับลูกได้ครบถ้วน เป็นการบรรยายความรู้สึกของลูกที่รู้สำนึกในพระคุณของแม่ได้อย่างเห็นภาพโดยแท้จริง

มาถึงตรงนี้…ความหมายของคำว่า “แม่” ของหลายๆ คนอาจเปลี่ยนไปเมื่อได้เห็นและเข้าใจคำว่า แม่ มากขึ้น…หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคนเป็นลูกจะเข้าใจและตระหนักในความรักของแม่ หันมาใส่ใจทำเรื่องดีๆ ให้ท่านชื่นใจในยามที่ยังเห็นหน้ากัน…และไม่ใช่เพียงแค่วันแม่ในปีนี้และปีต่อๆ ไป แต่ขอให้ทุกๆ วันเป็นวันที่เรารู้สึกได้ถึงความรักของแม่